De Zwitsal stinkt naar kots, zegt mijn man. De Zwitsal moet weg. Eerder verdween de Andrélon- shampoo om diezelfde reden in de prullenbak.
We staan in de keuken. Job zit in zijn stoel aan tafel in pyjama. Hij gaat niet naar school, want hij is ziek. Mijn man maakt pap en haalt daarna een doekje over het aanrecht. Het doekje stinkt naar braaksel, vind ik. Maar dat ligt niet aan het doekje. Het is de geur van het AH-wasmiddel waarmee het doekje gewassen is. ‘Ruikt lekker, hè,’ zei mijn man toen hij voor het eerst lakens ophing die met het nieuwe spul gewassen waren. ‘Ja,’ zei ik. ‘Fris.’ Dat was nog maar een paar weken geleden.
Toen begon de herfst. Al de eerste week dat het onder de twintig graden was, werd Job ziek. Hij hoestte, was futloos, moest thuis blijven. De rustige zomernachten waren voorbij, wisten we. Job spuugde ’s nachts. Wij stonden geroutineerd in het donker op, visten ons kind uit de vuiligheid in zijn bed, propten de lakens in de wasmachine, draaiden de badkraan open en wasten de haren van Job.
De zurige lucht van overgeefsel vermengde zich met de geur van Zwitsal. Overdag hingen er lakens en een pyjama te drogen over de verwarmingen. De wasmiddelgeur vulde de kamer en herinnerde ons aan de nacht.
Job is nu voor de derde keer in zes weken ziek. Zijn weerstand is nul. Al bijna negen jaar hopen we dat hij ‘eroverheen groeit’. Dat hij iets van zijn in de zomer verzamelde kracht kan meenemen naar de winter. Als ik hem in zijn lodderige oogjes kijk, lijkt het daar niet op. We ontbijten samen – hij lust een klein beetje – aan tafel. Daarna was ik mijn handen. Pompjes handwaszeep rouleren even snel als wasmiddelmerken in dit huis. Want ook die doen na een slechte periode ergens aan denken. En in het aanrechtkastje staat nu allesreiniger met bloemengeur. De eucalyptus-variant verdroegen we niet meer – maakten we altijd Jobs bed en de vloer mee schoon. De kotslucht zit al in ons systeem en het is pas november.